یکی بود یکی نبود ، چهار شمع به آهستگی می سوختند و در محیطی آرام صدای صحبت آنها به گوش می رسید . شمع اول گفت : من صلح و آرامش هستم اما هیچکسی نمیتواند شعله ی مرا روشن نگاه دارد ، من باور دارم که به زودی می میرم ، سپس شعله صلح ضعیف شد تا به کلی خاموش گشت . شمع دوم گفت:من ایمان هستم ودیگر در زندگی برای بیش تر انسان ها ضروری نیستم ، دلیلی وجود ندارد که روشن بمانم . سپس با وزش نسیم ملایمی ایمان نیز خاموش گشت . شمع سوم با ناراحتی گفت:من عشق هستم ولی توانایی آن را ندارم که دیگر روشن بمانم انسان ها مرا در حاشیه ی زندگی خود قرار داده اند ، اهمیت مرا درک نمی کنند . آن ها حتی فراموش کرده اند که به نزدیکترین کسان خود عشق بورزند . طولی نکشید که عشق نیز خاموش شد . ناگهان کودکی وارد اتاق شد و 3 شمع خاموش را دید و گفت : چرا شما خاموش شده اید ، شما باید تا آخر روشن بمانید . سپس شروع به گریه کرد . آنگاه شمع چهارم گفت: ناراحت مباش تا زمانی که من وجود دارم می توانیم بقیه ی شمع ها را دوباره روشن کنیم ، من امید هستم . کودک با چشمانی پر از اشک و شوق امید را برداشت تا بقیه شمع ها را روشن کند ..

¤ نویسنده: honey

پیام های دیگران

¤ نویسنده: honey

پیام های دیگران